تصاویر در ما خلاصه نمی شود؛جهان نگاه ماست
نزدیک به ۲۰۰ سال پیش نیسفور نیپس توانست نختسین تصویر تثبیت شده دائمی را ثبت کند و پیدایش عکاسی و رواج روش‌های گوناگون این فن در کشور ما در کمتر از سه،چهار سال از اعلام موجودیت عکاسی در جهان رخ داده‌است اما در اصفهان و نزدیک به ۱۲۰ سال پیش ارنست هولتسر معماری، مردم این شهر را به تصویر درآورد. محور بودن صادرات صنایع‌دستی این شهر به خصوص در طی صد سال‌گذشته باعث ورود انواع محصولات تاریکخانه،شیشه، کاغذهای چاپ…از روسیه ،آلمان …و دیگر کشورها می شود. پس از دوران ناصری و از زمان پهلوی اول عکاسی جنبه مردمی تری به خود گرفت.
به مرور زمان عکاسی از حضور و دیده شدن مرفهین به میان مردم عادی می آید. خیابان قدیمی چهارباغ جایگاه ویژه عکاسان این شهر می شود.شهره عکاسخانه‌های اصفهان و به کار بردن تکنیک‌های علمی و تجربی آن پس از تبریز و تهران فراگیر می شود.از مشروطه، جنگ‌دوم جهانی،کودتای ۲۸ مرداد،کارخانه های ریسندگی و بافندگی،هنرمندان و صنایع دستی تا انقلاب ۵۷ و جنگ تحمیلی همه و همه در این دویست سال تاثیرات بسیاری بر تاریخ عکس و عکاسی این شهر گذاشته است.
نزدیک به یک دهه پیش چند جوان فعال در زمینه عکاسی به دنبال مکانی بودند تا بتوانند ایده ها،نظرات و از همه مهمتر عکس های خود را به اشتراک بگذارند.و در این دنیای مدرن و ماشینی توانستند کانون عکاسان اصفهان را به ثبت برسانند.و شاید خودشان هم تصور نمی کردند که این کانون تا به امروز نزدیک به ۱۰۰۰ عضو را در دل خود جای بدهد و البته اعضای این کانون
توانسته اند افتخارات بسیاری را در سطح ایران و جهان داشته باشند.
