لیلا زمانی نیا/گروه تحریریه کانون عکس انجمن سینمای جوانان اصفهان:
دفاع ازعکاسی موبایلی در برابر اجداد پرقدرتش کارسختی است.درروزگاری که مصرف تصویرمان بالا رفته است وتصویرهای زیاد رسانه موبایل خوراک نگاهمان را تامین می کنند.
نمی شود از دوربین موبایل بد گفت و توصیه به دوری کردن از توانایی این رسانه نوظهورداشت.سرانجام باید بپذیریم که گوشی های دوربین دار هجوم آورده وپیروزمندانه در دست همه جای گرفتند و آنچه نباید اتفاق می افتاد افتاد و همه عکاس شدند.حالا همه ثبت می کنند،همه چیز را،لحظه به لحظه روزگارشان را،کمی از خلوت هایشان را، کمی از تنهایی هایشان را و کمی از سلفی هایشان را و…و اینگونه شد که انسان معاصر از همه چیز عکس میگیرد وشهرها پر از عکاس شد و یک انقلاب عکاسی دوباره بوجود آمد و در پی آن انقلاب تصویری جدیدی متولد شد.آری امروز همه عکاسی می کنند، انگار ابهت عکاسی شکسته شد وطیف گسترده ای ازمخاطب جدید و طیف گستردهتری ازعکاس جدید بوجود آمد.دوربین های عکاسی جدید به مدد پیشرفت گوشی همراه، ماهرانه در لابلای عامیانه ترین زندگی ها نفوذ کردند و خیلی زود تبدیل به ابزاری خودمانی شدند.امروز با یک نوع هنر عکاسی عامیانه روبرو هستیم با عنوان عکاسی موبایلی که زیبایی شناسی عامیانه تری دارد و هنری شد که همه خیلی زود الفبایش رایاد گرفتند ودست به کار خلق تصویر شدند.
حالا می توان گفت که هرکسی درنوع خود عکاس است.اما دستاورد این رسانه جدید شکل گیری حرف ها ونگاه های جدید است و اینکه قضاوت این انقلاب تصویری و دستاوردهایش هم زود است و هم مشکل، چون هنوز در اول یک آغاز دوبارهایم.
نمایشگاه عکس موبایلی انسان معاصر هم درنقطه آغاز یک حرکت و جنبش عکاسی است.باید به انتظار نشست ونتیجه این جنبش را دید.جنبشی که هنر را به دست عادی ترین مردمان می سپارد و آنها را وارد دنیای هنر می کند تا آنها نیز دنیای خودشان را به نمایش بگذارند و نقشی در تاریخ هنر دوران معاصر داشته باشند.در این رویداد هنری(نمایشگاه عکس انسان معاصر)انسانهای معاصری به تصویر کشیده شدهاند که به نظر می رسد در دل یک رویداد به اسم زندگی رها شدهاند. کمی تنها، کمی خلوت، کمی سردرگم و…
عکسها داستانهای کوتاه و بلندی هستند از مردمانی همیشه مشغول در قیل و قال زندگی معاصر، انسانهایی که در محیط احاطه شدهاند و درنماهایی ریز و درشت، دور و نزدیک و..
عکس ها شلوغ و پرحرف نیستند، اغلب خلوت و ساکت هستند، رنگ عکسها سیاه و سفید و خاکستری انتخاب شدهاند و در اندازهای کوچک چاپ شدهاند .حضورآدمها درکادرها تک و توک است.عکسها پراز توصیفاند، توصیفی ازجنس چگونگی حال زندگیشان و چگونگی معنای بودنشان. شخصیت اصلی عکسها انسانی است که درحالتهای مختلف، در پس زمینه ای از شهر و محیط پیرامونش ثبت شده است. پس زمینه ای براساس رویاها ، امیدها ، کابوسها و..
به کلامی دیگرعکسها محل برخورد انسان و محیط، انسان و شهر، انسان با انسان، انسان با لحظه و.. است.گوشی همراه واسطهای بیواسطه میشود در دست انسان معاصر تا خیلی خودمانی و راحت به ماجراها نزدیک شود و با دوربین سلفی گرفتنهایش هی ثبت کند لحظهها را.
بانگاهی بی طرفانه نمایشگاه درابتدای راه بلوغ است، در ابتدای استقبال وخوشامدگویی از تکنولوژی جدید وبکارگیری این تکنولوژی سرگردان در خدمت خلاقیت و آشناکردن عموم مردم باقابلیت هایش برای ایجاد بیان در هنر معاصر و مشارکت دادن آنها در خلق کردن. دونوع برخورد می شود با پدیده جدید عکاسی انجام داد، یا پذیرفت وبا آن همراه شد یا مخالفش بود و با تمام توان نفیاش کرد. درهرصورت عکاسی نیاز است، عکس نیاز است، خاطره شدن نیاز است، خاطره ساختن نیازاست، تکنولوژی نیاز است، هنر نیاز است، هنرمند داشتن نیازاست و هنر زاده شد تا سخن شکل بگیرد، تا اندیشه تکمیل گردد. اتفاقهای هنری مکانی است برای توقف وتفکر و دوباره شکل گرفتن و رنگ دادن به تفکر و صیقل دادن روح.