عادل امیری/گروه تحریریه سایت کانون عکس انجمن سینمای جوانان اصفهان:کانون عکس انجمن سینمای جوانان اصفهان ، عصر چهارشنبه ۱۱ بهمن ۹۶، میزبان علی خدایی، نویسنده پرسه ها و خاطره های اصفهان بود. در این نشست صمیمانه که با تمرکز بر محور«تجربه زیسته،پرسه زنی در شب» برگزار شد، علی خدایی، راوی اصفهان معاصر از مردم و بناها گفت و از زیست انسانی در میان آنها و از نور کجتاب و بازی سایه ها بر داربست چوبیِ کاشی کارهای گنبد مسجد شیخ لطف اله و اصفهان، در کلامش رنگی دیگرگونه یافت، آنگونه که در پاره های ابر آبرنگ های سُمبات و سینه سپر شده مجسمه طیرانِ نعمت اللهی بر آسمان…
مدعوین از راه می رسند و بر صندلی ها قرار می یابند. علی خدایی یادداشت هایش را مرتب می کند و می گوید:«روزهای بسیاری به اینکه چه باید بگویم فکر کردم و بعد به این نتیجه رسیدم که چند حادثه در زندگی من، اصفهان را برایم جور دیگری شکل داد؛مواجهه با اساتیدی که داشتم و اینکه در این شهر…عاشق شده ام و با آنکه اصفهانی نیستم اما قسمی از تاریخ اصفهانم، مثل همه شما. پیش خودم اینگونه فکر کرده ام که اصفهان مثل قوطیِ پنیری است که رویش را می کنم و مزه مزه اش می کنم. نزدیک به ۲۰ سال از زندگی ام در کنار رودخانه و گپ و گفت با درخت ها و نت برداری از این
گفت وگوها سپری شده است. با درختچه های زیادی آشنا و دوست شده و روی چوب خطِ قدِشان خط کشیده ام و با بزرگ شدن آنها، اصفهان من هم بزرگ شده است، بنابراین من اصفهان خودم را خلق
می کنم» شهری که هرچه به سوی معاصرت تن کشیده است، در آثار و احوال هنرمندان و
سفرنامه نویسان و مردمش کمرنگ تر شده، تا آنجا که باید«گوشه های اصفهان» را از میان سطور نوشته های سیاحان و سفرنامه نویسانی نظیر«شاردن» و« تاورنیه» بجوییم و به«سقوط اصفهان» نزدیک شویم و برسیم به«جواهر کلام و جمال زاده ها پدر و پسر، که تنها اصفهانشان، جملاتی کوتاه در میان انبوه نوشته های آنهاست»به همین خاطر«نزدیک به ۴۰ سال، هر روز به میدان نقش جهان سر زده و باهاش گپ زده ام» و اصفهان، در این گپ و گفت های میدانی، از میدانی به میدانی و از خیابانی به خیابانی دیگر در ذهن خدایی نقش بسته است. درست مثل تیک تاک ساعت میدان دروازه دولت که در هرثانیه، هر دقیقه، هر ساعت و هر روز بخاطر می آورد که مردم اصفهان«چه پوشیده اند و چه در دست دارند و شهر، چه لباسی در بر کرده است. اینگونه می توانم زندگی خیابان ها را بنویسم، درست مثل عکاسی.» مثل وقتی که نزدیک ماه های سوگواری«شهر و آدم ها سیاه پوش میپوشند و کمک
می کنند به دلگیری شما» و دلگیری یعنی وقتی«ببینی که درخت ها بلندتر می شوند و نور خورشید،کمتر به شما می تابد» آقای نویسنده با انگشت اشاره بدنه شمالی ساختمان شهرداری، همانجایی که نماد اصفهان را کاشته اند و دو درخت رعنای بنجامین با برگ های سپید و رگ برگ های سبز، در میان سنگ های چکش خورده و فضایی که آفتاب رو نیست، زیست زمستانی آنها و زردی برگ های سپیدش را نشانمان می دهد و می گوید:« اخیرا یک جایی را در ابتدای خیابان سپه کشف کرده ام که بخشی از گیاهان چسب هستند و دوتا درخت که کاملا زردند و در تاریک روشنای شب، تصویر
فوق العاده ای دارند. تعجب می کنم که عکاس ها نتوانسته اند پیدایش کنند. اینجا برخلاف سکوهای جلوی ساختمان شهرداری که آلودگی صوتی در آن موج میزند، جای بسیار دنجی است. باید مواظب باشیم تا در دام عادتی که دیگران به ما تحمیل کرده اند نیفتیم، چون ممکن است دیگر نتوانیم از زیر سایه آن بیرون بیاییم!»در آخرین دور پرسه زنی، به میدان نقش جهان در ۴۰۰ سال پیش می رسیم. البته سفر در زمان بوقت اصفهان کمی سخت است اما به کمک برخی حس های بشری، مثل پروست می توان به آن دست یافت. خدایی می گوید:«با خودم می گفتم چطور می شود میدان ۴۰۰ سال پیش را تماشا کرد، وقتی که این همه زیبایی ها و نازیبایی های عارضی بر تن آن نشسته است؟ بعد، به این نتیجه رسیدم که باید این عناصر را یکی یکی حذف کنم، و ناگهان، شبی این اتفاق افتاد…باخودم گفتم، پس از ساعت ۱۱ شب که کالسکه ها و توریست ها میدان را ترک می کنند، چه چیزی باقی می ماند؟ و آن چیزی نبود جز بوی سرگین اسب ها…همان بویی که ۴۰۰ سال پیش هم بوده و به دلایل مختلف این بو با آن بو مشابهت دارد و شما می توانید به کمک آن، تصویری را که می خواهید بسازید. تازه اگر ادامه دهید، کم کم انواع و اقسام گربه ها هم رد می شوند، و آدم هایی که خسته شده اند…افتاده ها…دراز کشیده ها…
پرفورمنس های جالبی را از بدن و خستگی اجرا می کنند، بنابراین می توانید همه این تصاویر را بی واسطه در پرسه زنی ها کشف کنید..وقتی از روی سی و سه پل رد می شویم، فقط صدای تاج می آید و آب….گیریم که هر دو نیستند.!